Iets meer dan en jaar geleden werd Viruswaanzin opgericht. We waren daarmee één van de bewegingen die in vele landen het daglicht zagen. Niet in het minste geïnspireerd door onze vrienden uit Nederland van Viruswaarheid. Zoals in zowat alle landen ter wereld zijn we er niet in geslaagd om op een termijn van één jaar de maatregelen weg te krijgen en het beleid te doen omkeren. Dat is geen situatie eigen aan België. Dat is overal zo, met uitzondering van een aantal Amerikaanse staten waar vanuit het politiek bestel en vanuit de een aantal wetenschappers zoals Ioannidis en Kulldorff, de zaken gekeerd zijn.
Het resultaat van een beweging zoals de onze kan niet zomaar gemeten worden. Het zou natuurlijk fantastisch zijn mochten de maatregelen door onze tussenkomsten beëindigd zijn. Mochten de magistraten ze hebben verboden en ons terug een normaal leven hebben gegeven. Zelfs in landen waar dat het geval is - zie het arrest van het grondwettelijk hof in Spanje - zien we geen verschil. De regeringen doen gewoon verder hun zin.
We zijn begonnen met een situatie waar we ongeveer alleen stonden met onze standpunten. Ikzelf ben begonnen met 2 medestanders, na lang zoeken. Moet u nu de reacties op de krantenartikels in de sociale media lezen. Is dat allemaal onze verdienste? Zeker niet, maar we hebben ertoe bijgedragen. Als de regering het nu moeilijk heeft om versoepelingen terug te draaien en men verder gaat in die richting, dan komt dat mede door de invloed die we hebben uitgeoefend. Geen resultaat? Ik zou dat niet meteen durven te zeggen. Geen evident meetbaar resultaat? Inderdaad. Dat is ook actueel niet eenvoudig te meten.
We hebben afgesproken dat we op meerdere fronten op het beleid gaan inwerken en vooral dat we zoveel mogelijk de publieke opinie gaan proberen om te keren. Daarvoor hebben we al betogingen georganiseerd, brieven ontworpen en geschreven, procedures gevoerd, een affichecampagne opgezet, een website gemaakt (deze hier), geven we informatie voor mensen die wakker worden en zich alleen voelen (ontdekken dan via ons dat er nog mensen zijn als zij), een politieke partij opgericht, 6 uren motivering voor de Buiten Parlementaire Commissie, met politici gesproken en hen trachten te overtuigen om hun koers te wijzigen (bij sommigen gelukt), op sociale media berichten verspreid, een 3u durend online seminarie/debat, 20.000 mails laten sturen aan parlementsleden n.a.v. de behandeling van de pandemiewet (waar ze zich niets van aangetrokken hebben), een campagne met infomatiekaartjes opgezet (nieuw), tientallen persberichten geschreven (die nergens gepubliceerd worden), interviews met radio en TV (veel te weinig, bewust van TV weggehouden), in overleg gewerkt met virologen achter de schermen, boodschappen gebracht in samenwerking met mensen die invloed hebben op het beleid, experten met elkaar in contact gebracht, boodschappen de wereld ingestuurd om mensen te reframen, column geschreven voor o.a. Palnews, en nog veel meer columns die geweigerd zijn …
Er zijn maar 2 manieren om het beleid te wijzigen: de politiek beslist of de rechter vernietigt. De magistraten hebben besloten, in meerdere zaken met heel wat diverse advocaten, dat ze zich in kortgedingen niet willen inlaten met wat de regering doet. Het heeft actueel geen zin om nog een keer hetzelfde te proberen wat intussen al tientallen keren door diverse advocaten en partijen is geprobeerd, zonder succes.
Het is dus wachten op het grondwettelijk hof en het hof van cassatie. Intussen zitten we in rechtsonzekerheid. De toets aan de mensenrechten moet na anderhalf jaar nog gebeuren. Het is niet uit te sluiten dat post factum de rechters in die zin oordelen. Wat leidt tot de conclusie dat bij een zware beperking van de mensenrechten, er geen afdoende snelle rechtsbescherming is in ons land. De politiek beïnvloeden kunnen we verder doen met 2 grote handicaps:
1. we komen niet in de grote media,
en 2. er zijn geen verkiezingen.
Opboksen tegen media die tientallen miljoenen subsidies krijgen, is zeer moeilijk. In België hebben we amper alternatieve mediakanalen. In Nederland zijn er meer en het effect daarvan is zichtbaar. Wij hebben bijvoorbeeld geen Café Weltschmertz. Actueel denken we na om zelf met een media-initiatief te beginnen, maar da kost handen vol geld en dat geld hebben we niet. Naar aanleiding van de versoepelingen hebben allemaal wat rust (moeten) nemen na maanden van heel wat werk. In de aanloop naar het einde van de vakantie nemen we de activiteiten weer meer intensief op, met in eerste instantie op 22.8 een betoging.