Op 14 april verscheen in The Lancet[1] een afgewerkt artikel gesponsord door o.a. Bill Gates. Pas recent kreeg dit artikel weerklank in de brede pers omdat de WHO ernaar verwees om aan te geven hoeveel doden er zijn gevallen door de covidepidemie. 18 miljoen is de schatting. Deze schatting werd gemaakt op basis van een studie van de “oversterfte” in 190 landen gedurende de covidperiode. Omdat de juiste data ontbreekt, werd gewerkt met wiskundige modellen op basis van beschikbare gegevens.
Professor Mattias Desmet had al van bij het begin van zijn kritische interventies in 2020 erop gewezen dat de kans reëel is dat bij de coviddoden, ook de doden zouden worden gerekend die zijn gevallen door de maatregelen. Mensen die geen covid hadden, maar door de wijzigingen in de gezondheidszorg, in het gedrag, in de politiek van de overheid, dood zijn gegaan. De zogenaamde “collaterale doden” Het artikel in The Lancet vermeldt dat ook expliciet. In het getal van 18 miljoen zitten ook de mensen die extra zijn gestorven aan iets anders dan covid. Meteen schrijft het artikel erbij dat de onderzoekers in het duister tasten hoeveel dat er dan wel precies zijn. Ze denken dat er een onderrapportering is aan coviddoden in vele landen. Maar er kan ook een overrapportering zijn. Mensen die gestorven zijn aan iets anders, maar bij de doden worden geteld. Eerder had ook de Britse Oxfordprofessor Carl Heneghan er in de UK op gewezen dat er mogelijk meer coviddoden zijn gerapporteerd dan er zijn gevallen. Bij ons zei Prof. Steven Van Gucht dat er in de woonzorgcentra “vermoedelijke” coviddoden werden geregistreerd. Wat daar aanleiding kan hebben gegeven tot een overrapportering. Uit het rapport van de Vlaamse Ombudsman blijkt dat in de eerste golf er bepaald slecht werd omgegaan met de behandelingen in woonzorgcentra. Dat daardoor ouderlingen vroeger zijn overleden, staat vast. Daarnaast zijn er de oudjes die wegkwijnden door eenzaamheid. “Verpieteren”, noemde een Nederlandse professor dat. Ook die verpieterde patiënten zitten wellicht deels in de vermoedelijke coviddoden.
Het artikel in The Lancet doet nu een eerste aanzet om te pogen een beeld te krijgen op de collaterale doden, maar besluit dat het te vroeg is om accurate conclusies te trekken. Over de mortaliteit per doodsoorzaak moeten nog cijfers worden bekomen. Voor de beoordeling van het beleid is het van belang – zo schrijven de onderzoekers – dat we dit onderscheid kunnen maken. Meteen raken de onderzoekers een fundamenteel probleem van het coronabeleid aan.
2 jaar na het begin van de epidemie wordt er een aanzet gegeven om een afweging te maken tussen het aantal doden dat wordt bespaard door de maatregelen, en het aantal doden dat wordt veroorzaakt door de maatregelen. Door minstens al in beschouwing te proberen te nemen hoeveel doden de veranderingen in de samenleving door de maatregelen hebben veroorzaakt. Een afweging die bij het begin van de maatregelen nooit werd gemaakt. Landen die maatregelen namen en hun virologen vonden de collaterale doden niet belangrijk. “Dat is onze focus niet”, zeiden de Britse staatsvirologen in koor. Nochtans was de centrale doelstelling van het beleid om doden te besparen. In dat perspectief is het besparen van doden van één categorie, terwijl er aan de andere kant andere doden vallen, een vorm van absoluut verkeerd beleid. Elke dode is het waard om te worden bestreden. Het is niet omdat de mensen sterven door de maatregelen, dat hun dood onbelangrijk is.
In een procedure voor de raad van state heeft de Federale regering geschreven dat men zich bewust was van de verhoogde mortaliteit door de maatregelen. Maar die collaterale doden moesten volgens de regering “noodzakelijk” vallen om plaats te maken voor de behandeling van covidpatiënten. Een vorm van totaal verwerpelijke discriminatie. Een IC-bed kan maar aan één patiënt worden gegeven. Een patiënt met een andere ziekte weigeren, creëert niet meer zorgcapaciteit. Het resultaat is dat alleen de covidpatiënten worden gered, en de rest mag doodvallen. Letterlijk.
Rest dan de vraag over de andere zijde van de vergelijking. Hoeveel doden zijn er eigenlijk bespaard door de maatregelen? Wat dat betreft lopen de studies uiteen. Er zijn de wiskundige voorspellende modellen die aangeven dat er miljoenen doden zouden zijn bespaard. Maar deze modellen bleken doorheen de covidperiode allesbehalve accuraat. Daarnaast zijn er een aantal studies op basis van reële cijfers, die aantonen dat de strenge maatregelen niets of nauwelijks iets aan doden hebben bespaard. De professoren John Ioannidis[2], Jean-François Toussaint[3] en Bernard La Scola[4] en hun teams bijvoorbeeld, hebben zo’n studies gepubliceerd op basis de reële cijfers. Deze studies werden tot op vandaag nergens in andere studies tegengesproken of weerlegd. Het Brownstone instituut publiceerde een lijst met 400 studies die aantonen dat de covidmaatregelen niet hebben gewerkt[5].
Op 25 april 2022 hield Professor John Ioannidis een lezing voor het team van de universiteit van San Francisco[6]. Daarin vergeleek hij de grote pandemiën van de vorige eeuw met die van covid-19. Hij komt tot de conclusie dat covid vergelijkbaar was met de pandemieën van 1957 en 1968. Met een bijzonder belangrijk verschil in de oversterfte die niet te wijten is aan de infectie zelf. De collaterale doden dus. Bij de pandemieën in de vorige eeuw waren er geen “draconische maatregelen”, zoals hij dat noemt. Er waren dus ook geen collaterale doden. Die oversterfte nu schat hij in op een veelvoud van het aantal doden dat is gevallen door corona zelf. Ergens tussen hetzelfde aantal en een vijfvoud ervan.
Als de conclusie bevestigd wordt dat de maatregelen niets of nauwelijks iets hebben bijgebracht, dan heeft dat een belangrijke impact op de balans. Een balans die aan het begin van de maatregelen nooit werd gemaakt. Als de maatregelen nauwelijks verschil hebben gemaakt, zijn de collaterale doden zowat het saldo van de doden die door de maatregelen zijn veroorzaakt. In dat geval hebben de maatregelen een pak doden gecreëerd in de plaats van bespaard. Omdat de collaterale doden “de focus niet waren”.
Michael Verstraeten
______
[1] https://www.thelancet.com/action/showPdf?pii=S0140-6736%2821%2902796-3 [2] https://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/eci.13484 [3] Quentin de Larochelambert, Andy Marc, Juliana Antero, Eric Le Bourg, Jean-François Toussaint. Covid-19 Mortality: A Matter of Vulnerability Among Nations Facing Limited Margins of Adaptation. Frontiers in Public Health, Frontiers Media S.A., 2020, 8, 10.3389/fpubh.2020.604339 . [4] https://www.frontiersin.org/articles/10.3389/fmicb.2021.664477/full [5] https://brownstone.org/articles/more-than-400-studies-on-the-failure-of-compulsory-covid-interventions/ [6] https://www.youtube.com/watch?v=RKG81ZwKQWQ