"Waarom gingen we in 's hemelsnaam dicht?", klinkt steeds luider.
Van Gucht gaf deze ochtend schoorvoetend toe dat de opening van de scholen geen invloed heeft gehad op de besmettingscijfers. Was de sluiting van de scholen dan een zoveelste experiment dat wetenschappelijk niet was onderbouwd? Van de BLM-mars in Brussel geen spoor in de cijfers. Het massaprotest in Berlijn is niet te zien in Duitse statistieken. Zelfs de met pek en veren beladen koopzondag van 1 november zorgde niet voor piek in de curve. De pivotal peak in België was eigenlijk daags voor de zogenaamde "intelligente lockdown" al bereikt. Het is zoals J.M. De Decker gisteren in het parlement verklaarde: "Ik ben beschaamd om met onze parlementaire inkomensgarantie van 7000 euro netto per maand uit de mond van de premier te moeten horen dat we er samen in zitten en er samen door moeten. Dat is weerzinwekkend tegenover ondernemers die nu alles verliezen. Er bestaan geen niet-essentiële winkels. Elke winkel is essentieel, want die zorgt voor het brood op de plank van de vrouw en kinderen van die ondernemer en zijn/haar personeel...".
Het is een schande te moeten vaststellen dat de sluiting van de niet-essentiële handelaars, de horeca en de scholen eigenlijk helemaal niets bijdragen aan het managen deze pandemie. De WHO zegt al maanden dat elke lockdown niets bijdraagt. Eigenaardig genoeg houden België en Nederland geen data bij over het aantal slachtoffers te wijten aan de disproportionele maatregelen. De UK raamt de schade in de eerste lockdown al op minimum 900 000 levensjaren. En we tellen maar verder...
Nederland, die geen enkele winkel sloot, heeft relatief gezien 1/3 minder mensen in het ziekenhuis liggen. Zelfs Ernst Kuyper van Landelijk Netwerk Artsen Zorg in Nederland gaf gisteren in een interview in het programma OP1 toe dat een afscherming van de ziekenhuiscapaciteit en de lockdwon geen advies was aan de regering, maar een louter politieke beslissing. Ook prof. Annemans gaf dat al eerder te kennen. En ook Zwitserland slaat nu gaten in de kaas van de artsenjunta.
Terwijl heel wat Europese landen hebben gekozen voor een volledige of gedeeltelijke lockdown om de tweede coronagolf te bedwingen, wil de Zwitserse regering daar niets meer van weten. Tijdens de eerste golf ging het land nog op slot, maar nu niet meer. De restaurants en winkels zijn opengebleven, er zijn weinig verboden en de nadruk komt te liggen op de eigen verantwoordelijkheid.
Bijeenkomsten in de privésfeer met meer dan tien personen zijn verboden en de limiet voor openbare evenementen ligt op vijftig personen. Restaurants en bars mogen tot 23 uur geopend blijven. Alleen de discotheken zijn gesloten. Dat is het zowat. Daarnaast zijn er nauwelijks andere regels die over het hele Zwitserse grondgebied gelden. Al kunnen de kantons strengere coronamaatregelen opleggen.
Zweedse aanpak
De strategie komt erg in de buurt van de Zweedse aanpak. De overheid schrijft dus niet voor, maar beveelt de burgers alleen aan om zich te houden aan de hygiëne- en afstandsregels, minder mensen te zien en om indien mogelijk thuis te werken. Het land doet er alles aan om ervoor te zorgen dat het gewone leven zijn gang kan gaan en vertrouwt daarbij op de persoonlijke verantwoordelijkheid. De overheid gruwt immers van een jojo-effect waarbij de situatie telkens opnieuw kan ontsporen nadat de maatregelen worden versoepeld na een strenge lockdown.
Het credo van de regering is dat niet alleen de gezondheid belangrijk is, maar ook de economie. En ook de Zwitsers denken er zo over. Uit een peiling is gebleken dat Zwitsers meer angst hebben voor de ineenstorting van de economie (32 procent) dan voor de ineenstorting van het gezondheidssysteem (23 procent). En toch is nu al duidelijk dat de tweede golf dodelijker is geweest dan de eerste golf.
Nog maar een week geleden zag de coronasituatie in Zwitserland er nochtans in een Europese vergelijking dramatisch uit, de infectiecurve ging steil omhoog. Het leek er heel sterk op alsof de Zwitserse strategie gedoemd was te mislukken met een hogere dagelijkse dodentol dan in de buurlanden. Desalniettemin hield de Bondsraad (federale regering) vast aan zijn lijn om geen harde landelijke lockdown op te leggen, en de burgers te blijven oproepen om hun verantwoordelijkheid te nemen en het aan de kantons over te laten om eventueel strengere maatregelen te nemen. En dat hebben sommige kantons ook daadwerkelijk gedaan.
Ondertussen stabiliseert de situatie zich echter en is de druk op de intensivecareafdelingen enigszins afgenomen. De dalende besmettingscijfers geven hoop. “We hebben bewust een bepaald risico genomen omdat we de verschillende belangen hebben afgewogen”, zegt minister van Financiën Ueli Mauere daarover.
“Pas achteraf zal blijken, welke strategie de beste is geweest”, meent Eric Gujer, hoofdredacteur van de Neue Züricher Zeitung (NZZ). “Het is niet alleen een kwestie van na te gaan welke beperkingen het langst kunnen worden volgehouden, maar het is ook belangrijk om bij een langetermijnstrategie te aanvaarden dat er op korte termijn nadelen aan verbonden kunnen zijn, zoals een tijdelijke overbelasting van de intensivecareafdelingen.”
De strategie van de regering wordt in het hele land breed gedragen, ook onder degenen die in hun dagelijkse werk direct worden geconfronteerd met de gevolgen ervan. “We kunnen alleen maar speculeren over wat de omslag in het aantal infecties heeft veroorzaakt”, zegt Antje Heise, intensivist van het ziekenhuis in Thun in het kanton Bern, tegen Die Welt. De bezetting op de intensivecareafdelingen blijft hoog, maar is beheersbaar. Terugkijkend waren de afgelopen weken zwaar, maar: “Ik denk dat we op de goede weg zijn zoals de zaken er nu voorstaan”.
Hoe Zwitserland hierin is geslaagd zonder nationale lockdown, kunnen zelfs experten niet echt verklaren. De oproep van de regering aan de bevolking zal waarschijnlijk effect hebben gehad en de strengere maatregelen op regionaal niveau hebben de stijging van het aantal nieuwe besmettingen in de kantons in kwestie vertraagd, vermoedt intensivist Heise. Ze staat volledig achter de aanpak van de regering: “Met deze strategie komen we waarschijnlijk de winter door.”
Slechts één onbekende factor die aan het begin van het jaar nog zou kunnen opdoemen, baart haar zorgen: “Als er ook een zwaar griepseizoen komt, wordt het moeilijk”. “Maar misschien helpt het voorzichtige gedrag van de bevolking ook om de griep geen kans te geven”.
De Belgische virologenjunta slaat de bal mis als ze denken dood en ziekte de wereld uit te kunnen helpen met deze sociaal-economische destructieve jojo-strategie. Wij willen niet leven om niet te sterven. We moeten massaal open doen. Het is de taak van de overheid de ziekenhuizen van voldoende capaciteit te voorzien tijdens een gezondsheidscrisis. Daarvoor worden ze royaal (door)betaald! Het doel van het leven is te sterven met herinneringen, niet met enkel een paar dromen over wat had kunnen geweest zijn.
___
Bron: HLN 27 november 2020