Dixit Dr Olivier Lhoest, anesthesist in het ziekenhuis Montlégia te Luik.
Hoe opvallend is het toch dat de tegenstanders van de maatregelen allemaal dezelfde opmerkingen hebben over de punten waar het misloopt! Onderstaand een tekst die perfect overeenkomt met wat wij al maanden schrijven. Wat dr. Lhoest schrijft sluit ook aan op een hele lijst wetenschappelijke artikels die over dit onderwerp zijn verschenen en die allemaal in dezelfde richting wijzen.
Mochten we het allemaal zo verkeerd voorhebben, dan zou het toch wel een onmogelijk toeval zijn dat we allemaal tot dezelfde conclusies komen op basis van onze eigen analyses.
Dat alleen al zou bij de beleidsmakers een licht moeten doen opgaan. Maar het is o zo moeilijk om de fnuik waar men ingezwommen is en de tunnelvisie te verlaten.
____
BRUSSEL 19.01.21 - In mijn artikel van augustus heb ik al gewezen op het gevaar van een nulrisicobeleid. We voelden toen al dat de regering een weg insloeg die ons naar een situatie zou leiden waaruit we nog moeilijk zouden kunnen uit geraken. Wanneer men een crisismanagementmodel begint uit te werken naar analogie met China, een dictatuur die voortdurend liegt over zijn aantallen, is dat duidelijk een slechte start.
Intensivisten, clinici en niet-bureaucraten, met ervaring in crisismanagement, hebben het management van Covid-patiënten na de eerste piek volledig veranderd door ze zo laat mogelijk te intuberen en corticosteroïden te introduceren (tegen de aanbevelingen van de WHO in) om op die manier de mortaliteit verminderden. Onze regering heeft daarentegen besloten niets te leren van de eerste piek.
Wanneer we naar de statistieken van Sciensano kijken, waarvan de regering blijkbaar niet weet hoe ze ze moeten interpreteren, zien we goede resultaten. Men had toen al kunnen opmerken dat de oversterfte de bevolking van minder dan 64 jaar niet trof. Ook de risicofactoren voor het ontwikkelen van een ernstige vorm van covid-19 zijn al lang bekend, namelijk diabetes, hoge bloeddruk en obesitas.
De regering en virologen wisten ook dat het virus niet verschilde van de gebruikelijke respiratoire virussen, noch door zijn besmettelijkheid, noch door zijn letaliteit, noch voor wat betreft de immunisatie, maar alleen verschilde door zijn evolutie in 2 fasen in de ernstige vormen. De enige reden voor het nemen van uitzonderlijke maatregelen mag dan ook de overbelasting van ziekenhuizen zijn.
Verbazingwekkend genoeg zijn dodelijkheid, besmettelijkheid en de onmogelijkheid van immunisatie de argumenten die door onze nationale media breed worden gepropageerd. Enkel om het crisisbeleid van de regering, op advies van hun "experts", te rechtvaardigen. Deze zelfde "experts" die ons elke dag in juni al hebben verteld dat er een tweede epidemische golf komt.
Het is ook stuitend om te merken dat veel journalisten sinds de tweede piek in oktober blijven concluderen dat de "experts" gelijk hadden. Zouden we van een meteoroloog die vier maanden lang regen voorspelt voor de volgende dag, en elke dag fout is, zeggen dat hij gelijk heeft omdat het op een dag eindelijk regent? Die inefficiëntie van het gezondheidsbeleid werd ook pijnlijk duidelijk wanneer de curves in oktober daalden naar gunstigere cijfers. Maar ondanks het bewijs van deze mislukking, trokken onze politici hun maatregelen niet in twijfel, maar concludeerden ze eerder dat het plan goed was. Enkel, de bevolking had het verkeerd toegepast en zich niet aan de maatregelen gehouden.
We kunnen geen genoegen nemen met het niet onderkennen van de juiste redenen. De overheid heeft nagelaten de juiste principes te volgen. Het baseren van een zorgbeleid dat voor de hele bevolking geldt, heeft geen zin in de geneeskunde. Die heeft er altijd naar gestreefd een gezondheidsbeleid te ontwikkelen dat is aangepast aan elk individu of elke groep individuen.
Zo worden colonoscopieën niet uitgevoerd op de hele bevolking met reden van generatiesolidariteit, maar enkel op mensen vanaf 50 jaar en mensen met een genetische aanleg (zelfs niet als de diagnose van darmkanker wordt gesteld bij patiënten onder de 50 jaar omdat het statistisch niet vaak voorkomt). Om procedures in te voeren in de geneeskunde baseert men zich op de baten-risicokosten en op de evenredigheid van de te nemen maatregelen in relatie tot de oorzaak. Het is duidelijk dat deze concepten volkomen vreemd zijn in het huidig crisisbeleid en adviseurs de voorkeur geven aan het voorzorgsprincipe beter bekend als de paraplupolitiek.
De risicopopulatie is sinds juni bekend, preventie had zich alleen op deze populatie moeten richten door hen toe te staan maskers van professionele kwaliteit te hebben, evenals specifieke informatie om hen uit te leggen hoe risicoverhogende situaties kunnen worden vermeden tijdens het wachten op het vaccin. Een vaccin dat eigenlijk alleen aan die risicopopulatie zou mogen worden gegeven. Alle anderen hadden normaal moeten kunnen leven. Een gerichte strategie gebaseerd op welwillendheid, empathie en pedagogiek zal waarschijnlijk eerder werken dan een strategie die iedereen wordt opgelegd, gebaseerd op autoritarisme, geweld, aanklacht en angst.
Primum non nocere is een basisprincipe van de geneeskunde. Maar niet van onze heersers en hun 'experts', want als we kijken naar de resultaten van de genomen maatregelen die niet gebaseerd zijn op enig sterk wetenschappelijk bewijs, moeten we na een kosten/batenanalyse vaststellen dat de resultaten helaas catastrofaal zijn: de hoogste mortaliteit in de wereld en een op zijn zachtst gezegd zeer matig effect op de epidemische piek versus een met zekerheid een economische, sociale, educatieve en psychologische ramp. De toegepaste maatregelen hebben niet voorkomen dat de ouderen stierven, ze stierven alleen en in de steek gelaten. Laten we het dan nog niet eens hebben over onze jeugd die van alle kwaad wordt beschuldigd en geofferd wordt op het altaar van "goed politiek correct denken".
Concluderend, onze regering wilde eenvoudige maatregelen, maar vervalt in simplisme. Men wilde niet discrimineren, vergetend er in de geneeskunde geen sprake kan zijn van discriminatie wanneer een groep mensen van anderen wordt gescheiden. Men bekomt net betere resultaten door een dissectie te maken, door de dingen nauwkeurig van elkaar te onderscheiden. Alleen PCR-testen gebruiken als middel om de evolutie van een epidemie te onderscheiden, is een ernstige fout, omdat deze techniek geen onderscheid maakt tussen zieke en gezonde mensen, besmetten of niet-besmetten.
Deze bewering is des te meer waar wanneer een groot deel van de bevolking al met het virus besmet is. De enige onbetwistbare variabele om in de gaten te houden, is het aantal ziekenhuisopnames. We blijven het herhalen: de enige reden voor de regering om eventueel beperkende maatregelen op haar bevolking toe te passen, is de overbelasting van ziekenhuizen en niet een poging tot onderdrukking van infectieuze aandoeningen van de luchtwegen. We kunnen ons inleven in de complexiteit van de crisis en de grote verantwoordelijkheid voor de regering, maar gezien de gepubliceerde resultaten, zou het tijd zijn om afstand te nemen, om zo het falen van het beleid in te zien, om van adviseurs te veranderen en om zijn gezondheidsbeleid aan te passen en zo dichter bij de echte wereld te komen: "Errare humanum est, perseverare diabolicum ” ("missen is menselijk, volharden (in de fouten) is des duivels).
Auteur:
Dr Olivier Lhoest
Chef de service associé du service d'anesthésie-réanimation
CHC Liège (Mont Légia- ND Hermalle – ND Waremme)
Membre du conseil médical du CHC Liège