Jeroen Bossaert vraagt zich af hoe er in de hospitalen met de cijfers gegoocheld wordt.
Hoe de ziekenhuizen “optimaliseren”.
Een getuigenis die we op authenticiteit hebben gecheckt. Feiten van 1 maand geleden.
“
Mijn schoonouders zijn beide gehospitaliseerd.
Mijn schoonmoeder werd opgenomen voor een mastectomie (agressieve kanker), de ingreep was op een vrijdag.Haar PCR test was aanvankelijk negatief. Normaal zou zij ontslagen worden na een paar dagen.
Twee dagen later op zondag heb ik mijn schoonvader laten wegbrengen met de ambulance naar hetzelfde hospitaal.
De diagnose was COVID, vastgesteld met een PCR test met hoge waarden. Zijn symptomen waren lichte koorts. Hij kreeg antibiotica met een breed spectrum toegediend, Duovent om de luchtwegen open te zetten en krijgt dagelijks, subcutaan, een bloedverdunner toegediend.
Ze hebben hem zuurstof bijgegeven en zijn saturatie is goed.
Mijn schoonmoeder had ondertussen ook een positieve PCR test met hoge waarden maar geen symptomen. Zij werd naar dezelfde afdeling overgebracht als haar echtgenoot, en geregistreerd als covid-patiënte hoewel ze niet ziek was. Eigenlijk had ze al thuis moeten zijn in de plaats naar de afdeling voor de covids te zijn overgebracht.
Ze werden niet op dezelfde afdeling gebracht omdat ze bij elkaar zouden zijn, want ze liggen op dezelfde gang op verschillende kamers.
Beide schoonouders werden verplicht door het ziekenhuis om minstens 2 weken in het ziekenhuis blijven in quarantaine. Verplicht. Hoewel na enkele dagen al was gebleken dat de symptomen van mijn schoonvader niet zo erg waren en hij gerust naar huis kon. Mijn schoonmoeder heeft nooit symptomen gehad.
Ik heb een vriendin die covid had rond het eindejaar, en een paar weken later – al lang genezen - naar het ziekenhuis moest met een armbreuk. Onder narcose werd een PCR-test uitgevoerd zonder haar toestemming. Deze test bleek positief. Zij werd ook geregistreerd als covid-patiënt maar was in feite al een paar weken genezen.
“
De verkeerde diagnoses: onverzorgde hartaanvallen, en onnodige doden.
Hoeveel doden hebben door de onzorgvuldigheid van de hospitalen een verkeerde doodsoorzaak gekregen? Iedereen die maar op een covid-patiënt gelijkt werd beschouwd als covid en kreeg dat als doodsoorzaak mee op zijn/haar sterftecertificaat. Het Jessa-hospitaal vond in een studie van een paar maand geleden op 18 lijken die covid zouden hebben gehad, 3 patiënten die waren overleden aan een hartaanval. Dat is 1/6 van de patiënten die verkeerd gediagnosticeerd en behandeld werden. Geen wonder dat we veel minder hartaanvallen hebben gehad de voorbije maanden. Een groot deel daarvan is stomweg als covids aanzien en onverzorgd gestorven.
Het is natuurlijk kort door de bocht om dit 1/6 over alle patiënten te extrapoleren gezien de 18 proefpersonen laag is om statistisch echt een goede aanduiding te kunnen geven. Maar als het wel zo zou zijn dat dit een goede aanduiding is – wat ook niet is uitgesloten – dan zitten er in de Belgische covid-doden 4.000 (vierduizend!!!) onverzorgde hartaanvallen. Om u een idee te geven: in 2019 kwamen 35.000 Belgen in het ziekenhuis terecht met een hartaanval. 4.000 is dus niet eens een gek cijfer.
De voorzitter van de Nederlandse vereniging van cardiologen erkende vorig jaar al dat er doden zijn gevallen door verkeerde diagnoses van covid in de plaats van hartaanvallen:
“Landelijke cijfers zijn er niet, maar cardiologen bevestigen dat er fouten zijn gemaakt. Bert van Rossum van de Nederlandse Vereniging voor Cardiologie: "We kennen meerdere voorbeelden van gemiste hartinfarcten en gemist chronisch hartfalen, omdat huisartsen en patiënten dachten dat het corona was."
Het Nederlands huisartsengenootschap erkende deze problematiek. “Het kan soms wel moeilijk zijn om onderscheid te maken tussen spoed en niet-spoed als de klachten niet heel duidelijk zijn.”
Bij de Hartstichting in Nederland waren er in augustus 2020 al tientallen klachten binnengekomen.
“Wil u een factuur krijgen of niet?”
Uit verschillende getuigenissen die ons hebben bereikt, maar die we niet hebben kunnen checken, blijken er hospitalen te zijn die aan de nabestaanden van overleden ziekenhuispatiënten vragen of ze willen dat hun dierbare overleden is aan covid. dan hoeven ze geen factuur te betalen want de kosten van de opname worden dan integraal gedragen door de overheid. Waarna de doodsoorzaak gezwind werd gewijzigd naar covid.
Een praktijk die we ook gehoord hebben bij sommige huisartsen die op de overlijdenscertificaten “covid” schreven, terwijl de doodsoorzaak iets helemaal anders was. Steevast waren de getuigen daarover zeer verontwaardigd.
Het is omwille van die getuigenissen dat we al in september een klacht hebben neergelegd wegens vervalsing van sterftecertificaten.
Maar wat is er aan de hand in onze hospitalen? Uit onze contacten en recente ervaringen met de sector blijkt dat een bijzonder groot deel van de artsen zijn informatie over het virus uit de gazet en van op TV haalt. Zich de moeite getroosten om de talrijke studies te lezen die wereldwijd zijn verschenen, is er niet bij. Te druk? Op grond van de informatie die de media verspreidt wordt dan overal luidkeels verkondigd dat de maatregelen nodig zijn om de patiënten uit de ziekenhuizen te houden. Wat een ongelofelijke kemel blijkt te zijn want de maatregelen hebben niets bijgedragen. Integendeel zijn er nog wat meer mensen in het hospitaal beland en gestorven door de maatregelen onder de vorm van collaterale schade.
Terwijl de hospitalen klagen over te veel patiënten op IC, en te veel ziekenhuisopnames, wordt er zedig over gezwegen dat in 2019 er 3 x zoveel opnames waren in maart – april voor respiratoire aandoeningen als dit jaar. Er zijn geen cijfers met vergelijkingen voor de IC’s. Als de hospitalen vandaag zeggen dat ze overbelast zijn op de IC’s, dan kunnen we dat niet benchmarken aan de voorbije jaren. Het is dus raden naar de reële overbelasting. Inderdaad, er is minder personeel. Door te kiezen voor de niet-werkende farmaceutische maatregelen is er geen oplossing gekomen onder de vorm van bijkomende staf. Het personeel heeft een habbekrats gekregen. Verpleegkundigen die zich niet willen laten vaccineren worden door de sociale controle en door de controle vanwege de werkgevers buiten gepest. Ze moeten soms om de paar dagen zich laten testen, en de kosten daarvoor zelf betalen. In sommige ziekenhuizen moeten de niet gevaccineerde personeelsleden apart eten. Hoewel officieel studenten op stage niet mogen verplicht worden zich te vaccineren, aanvaardde het UZ in Brussel minstens een tijd lang geen niet-gevaccineerde studenten.
Met als gevolg dat een behoorlijk aantal mensen in de zorg afhaakt. Een aantal studenten wil zelfs stoppen met zijn studies. En dat in volle covid-crisis. In de plaats van de niet-farmaceutische maatregelen de wacht aan te zetten en te gaan voor meer overheidsondersteuning van personeel, opleiding en middelen om piek-capaciteitsproblemen op te lossen. Neen. Het blind geloof in de maatregelen, gekweekt door naar TV te kijken en de krant te lezen, zorgt ervoor dat de hospitalen zelfs geen vragende partij zijn om hun capaciteit uit te breiden.
En wat voor de herfst en de winter volgend jaar? We zouden kunnen schrijven: “eigen schuld, dikke bult.” Maar het drama wil dat u en ik in dat ziekenhuis terecht komen.
Voor de patiënten zeg ik dus: de niet onbelangrijk deel van de hospitalen moet dringend aan normale geneeskunde beginnen doen, de mensen verzorgen, hun personeel verzorgen, en hun morele standaarden verhogen. Doen ze dat niet dan gaan we in de komende maanden opnieuw in een crisis van de zorg. En dat zal niet ophouden tot de hospitalen zich herpakken.