Het heeft veel langer geduurd dan nodig was, maar eindelijk lijkt het te gebeuren: het lockdown paradigma is aan het instorten. De tekenen zijn overal om ons heen.
De "held" van de lockdown, gouverneur Andrew Cuomo van New York, heeft zijn steun zien kelderen van 71% naar 38%. De roep om zijn aftreden klinkt steeds luider. Ondertussen wijzigen de peilingen voor gouverneur van Florida in het voordeel van lockdown-tegenstander Ron DeSantis. Deze opmerkelijke ommekeer is te danken aan het besef dat de lockdowns een rampzalig beleid waren. DeSantis en mede anti-lockdown gouverneur Kristi Noem zijn ook de eersten die de waarheid onverbloemd durven zeggen. Hun eerlijkheid heeft hen beiden geloofwaardigheid opgeleverd.
Ondertussen, tijdens hoorzittingen in het Congres, eiste afgevaardigde James Jordan (R-OH) dat Dr. Fauci zou verklaren waarom Michigan met lockdown slechtere resultaten heeft dan buurstaat Wisconsin dat al lang volledig open is. Fauci deed echter alsof hij de vraag niet kon horen, de grafiek niet kon zien, tot zelfs de vraag niet begreep. Op een paar banaliteiten over handhavingsverschillen na kon hij aan het congres geen onderbouwde antwoorden geven.
De pro lockdowners zitten ook in de knoop met de casus Texas. Die staat is inmiddels al 6 weken volledig open zonder maar de minste beperkingen. Besmettingen en sterfgevallen daalden in dezelfde periode spectaculair. Fauci heeft ook daar geen verklaring voor. Idem dito, geen zinnige uitleg van Fauci voor de vergelijkbare sterfteratio's van Californië met lockdown en open Florida. We hebben nu een hele reeks ervaringen in de VS die vergelijkingen mogelijk maken besmettingsdata tussen open staten en staten met lockdowns. Conclusie: er is geen verband.
Evenzo voor Taiwan, dat geen strenge regels had voor zijn 23,5 miljoen inwoners. Aantal doden door Covid-19 tot nu toe: 11. Zweden, dat open bleef, presteerde beter dan het grootste deel van Europa.
Het probleem is dat de aan- of afwezigheid van lockdowns totaal niet gecorreleerd lijkt te zijn met het aantal besmettingen. AIER heeft 33 casestudies van over de hele wereld verzameld die dit bevestigen.
Waarom is dit zo relevant? Omdat de "wetenschappers" die "lockdowns" aanraadden, heel precies en gericht hadden gesteld dat zij dé manier hadden gevonden om het virus onder controle te krijgen en de negatieve gevolgen tot een minimum te beperken. We weten nu zeker dat de lockdowns wel enorme nevenschade hebben aangericht. Maar wat we niet zien is een verband tussen de lockdowns en de coronacijfers. Er is amper, en in '21 zelfs geen, oversterfte.
Dit is uitermate destructief omdat de wetenschappers die de lockdowns hebben doorgedrukt foute voorspellingen hebben gedaan. Waarschijnlijk hun grootste fout. Door dit te doen, maakten ze hun theorieën kwetsbaar. De fouten die hun theorie onderuit halen zijn wat de ineenstorting van een wetenschappelijk paradigma veroorzaakt, zoals Thomas Kuhn uitlegt in The Structure of Scientific Revolutions (1962).
Een goed voorbeeld hiervan is de Sovjeteconomie onder Nikita Chroesjtsjov. Hij kwam aan de macht met de belofte dat hij de Russische economie onder het communisme beter zou laten presteren dan die van de Verenigde Staten. "We zullen jullie begraven.", scandeerde hij richting de Amerikanen.
Dat is niet gebeurd. Hij faalde en de theorie die hij promootte faalde ook. En zo begon het langzame uiteenvallen van de communistische theorie en praktijk. Chroesjtsjov had de stalinistische terreurstaat al verworpen, maar was nooit van plan om de langzame ondergang van het hele Sovjet experiment in centrale planning te corrigeren. Door een niet realiseerbare foute belofte verdoemde hij een heel systeem tot intellectuele afwijzing en uiteindelijke ineenstorting.
Met de theorie en praktijk van het lockdownisme gaat het dezelfde kant op.
In Kuhn's reconstructie van de geschiedenis van de wetenschap stelde hij dat de vooruitgang in de wetenschap niet lineair verloopt, maar episodisch. Naarmate nieuwe orthodoxieën opgang vinden, bezwijken ze vervolgens onder het gewicht van te veel anomalieën.
Het patroon gaat als volgt. Normaliter is wetenschap gedreven door het oplossen van problemen via experimenten. Wanneer een theorie een consensus lijkt te bevatten, ontstaat een nieuwe orthodoxie - een paradigma. Na verloop van tijd lijkt te veel nieuwe informatie in tegenspraak te zijn met wat de theorie zou voorspellen of verklaren. Zo ontstaat de crisis en ineenstorting van het paradigma. Daarna ontstaat een pre-paradigmatisch tijdperk terwijl de cyclus opnieuw begint.
Voor zover iemand kan nagaan, ontstond het idee van lockdowns tegen een virus in de VS en het VK rond 2005-2006. Het begon met een kleine groep fanatiekelingen die het niet eens waren met de traditionele volksgezondheid. Zij stelden dat ze een virus onder controle konden krijgen door het gedrag van mensen te dicteren: hoe dicht ze bij elkaar stonden, waar ze naartoe reisden, welke evenementen ze bezochten, waar ze zaten en hoe lang. Ze drongen aan op sluitingen en beperkingen, die ze "niet-farmaceutische interventies" noemden via "gerichte gelaagde beperkingen". Wat zij voorstelden was middeleeuws in de praktijk, maar met een vernislaag van computerwetenschap en epidemiologie.
Toen het idee voor het eerst werd geopperd ontstond hevig verzet. Na verloop van tijd boekte het lockdown paradigma vooruitgang, niet in het minst, door financiering van de Gates Foundation die gretig recruteerde in de academische wereld en de volksgezondheidsbureaucratie. Er kwamen tijdschriften en conferenties met richtlijnen op nationaal niveau voor het sluiten van scholen en bedrijven en het opleggen van quarantaines. Het duurde 10 jaar, maar uiteindelijk werd de ketterij een quasi-orthodoxie. Theoretici bekleedden voldoende machtsposities om hun theorie te kunnen uitproberen op een nieuwe ziekteverwekker die, 15 jaar nadat het idee van de quarantaine voor het eerst was geopperd, opdook. Dit terwijl de traditionele epidemiologie werd gemarginaliseerd, eerst geleidelijk en vervolgens abrupt, in één keer.
Kuhn legt uit hoe een nieuwe orthodoxie geleidelijk de oude vervangt:
Wanneer in de ontwikkeling van de natuurwetenschap een individu of een groep voor het eerst een synthese produceert die de meeste beoefenaars van de volgende generatie kan aantrekken, verdwijnen de oudere scholen geleidelijk. Gedeeltelijk wordt hun verdwijning veroorzaakt door de bekering van hun leden tot het nieuwe paradigma. Maar er zijn altijd mensen die vasthouden aan een of andere oudere opvattingen, en zij worden eenvoudigweg uit het vak gelezen, dat vervolgens hun werk negeert. Het nieuwe paradigma impliceert een nieuwe en meer strikte definitie van het vakgebied. Zij die niet bereid of in staat zijn hun werk daaraan aan te passen, moeten geïsoleerd te werk gaan of zich bij een andere groep aansluiten.
Dat is een goede beschrijving van hoe de lockdown ideologie kon preveleren. Er zijn genoeg samenzweringstheorieën over waarom de lockdowns gebeurden. Sommigen bevatten een kern van waarheid. Maar we hoeven er niet naar te verwijzen om te begrijpen waarom het gebeurde. Het gebeurde omdat mensen die erin geloofden dominante posities claimden in in de academische wereld, of op zijn minst prominent genoeg om de traditionele principes van volksgezondheid terzijde te schuiven en te verbannen. De lockdowns werden voornamelijk gedreven door de lockdown-ideologie. De aanhangers van deze vreemde nieuwe ideologie groeiden tot het punt waarop zij in staat waren hun agenda te laten prevaleren boven beproefde beginselen.
Het is een zegen dat deze ideologie een ingebouwde foute belofte bevat. Zij zouden namelijk betere resultaten boeken bij ziekten dan de traditionele praktijken op het gebied van de volksgezondheid. Deze belofte zal uiteindelijk hun ondergang worden, om één simpele reden: ze heeft niet gewerkt. Kuhn schrijft dat dit in de geschiedenis van de wetenschap een voorbode is van een crisis, te wijten aan "het aanhoudend falen van de reguliere wetenschap om uit te komen zoals voorspeld. Het falen van bestaande regels is de voorbode van een zoektocht naar nieuwe." Verder: “The significance of crises is the indication they provide that an occasion for retooling has arrived.”
Het stilzwijgen van Fauci tijdens hoorzittingen in het Congres is daarin veelzeggend en exemplatief. Ook zijn bereidheid om alleen geïnterviewd te worden door journalisten van de mainstream media is dat. Veel van de fervente aanhangers van de lockdowns die een jaar geleden nog prominent aanwezig waren, zijn zeer stil geworden, met steeds minder tweets en steeds meer twijfelend in plaats van overtuigd van het grote gelijk. De crisis voor de nepwetenschap van het "lockdownisme" is misschien nog niet aangebroken, maar zit er wel aan te komen.
Kuhn spreekt over de post-crisisperiode van de wetenschap als een tijd waarin een nieuw paradigma opkomt, eerst aarzelend en mettertijd overtuigender. Wat zal de lockdown ideologie dan vervangen? We mogen hopen dat het het besef zal zijn dat de oude waarden van volksgezondheid ons goed van pas zijn gekomen, net als de wettelijke en morele waarden van mensenrechten, vrijheid en beperkingen van bevoegdheden van de overheid.
___
Bron: Jeffrey A. Tucker, Editorial Director for the American Institute for Economic Research