Resultatenseizoen

We zijn eind januari. Voor ceo's is het resultatenseizoen.

Met een dissectie van het boekjaar 2020 is het prime time voor alle stakeholders. En waar staan we in heel onze coronastrategie? Exact terug waar we vorig jaar eind februari stonden. We hebben dan wel half beschermende vaccins in onze diepvriezers steken, maar we weten niet zeker of ze werken tegen de inmiddels opgedoken Braziliaanse, Zuid-Afrikaanse en Britse variant en 55-plussers waarbij de Gems besluit dat we nog maanden deze miserabele situatie zullen moeten aanzien. De virologen en talrijke gezondheidsministers zijn verworden tot strategen met meer emotie dan ratio. Een geruchtje over hogere besmettelijkheid is momenteel al voldoende opdat politici reageren als drama queens. De geringste probabiliteit werkt als een rode lap voor een stier om nog strengere maatregelen uit te vaardigen, nog rigoureuze pandemiewetten inderhaast toe te voegen, minstens de al talrijke vrijheidsbeperkingen te bestendigen. Dat vele nieuwe MB's niet wetenschappelijk onderbouwd worden is inmiddels verworden tot een fait-divers. Na bijna een jaar gaat alles er bij de burgers in als zoete koek. Alsof we steeds meer berusten in het nieuwe (ab)normaal.

De beleidsstrategie, voornamelijk gestoeld op de inzichten van minister van gezondheid Frank Vandenbroucke (weliswaar op advies van de Gems waarin volgens de Waalse virologen Van Ranst het zwaarste indruk maakt op Frank), maakt van België, met nu al onderonderbroken vormen van lockdowns sinds 19 oktober, het Alcatraz van Europa.

We herhalen nogmaals: viruswaanzin gelooft niet in een groots opgezet complot van de Gates, Schwaabs en Bezossen van deze wereld. Maar met lage hospitalisatie en sterftecijfers op het niveau van voor 1 oktober 2020, is het niet van de pot gerukt wanneer we stellen dat er toch enige subjectiviteit moet spelen in de rigide houding van FVDB. Het CV van Vandenbroucke spreekt daarbij voor zich. "Vandenbroucke heeft een katholieke achtergrond en groeide op als jongste kind in een vooraanstaande Leuvense artsenfamilie". Je zou toch denken dat een opvoeding door medisch geschoolde ouders, FVDB zou moeten kunnen omgaan met de sterfelijkheid van het leven. En dat hij niet zou aanvaarden om machteloos te staan tegenover een ziekte. Dat deze man de noodzaak van lessen uit de eerste golf instinctief zou moeten trekken. De wil tot (over)leven en daarvoor bergen te verzetten, bijvoorbeeld in wetenschappelijk onderzoek, is deze man toch met de paplepel ingegeven? Vandaag stellen we vast dat het gros van de besmettingen en overlijdens nog steeds in de WZC's vallen... Het is enkel ons instinct aller instincten, een activering van de overlevingsmodus bij gevaar, die tussen maart en juni 2020 ons een erg groot solidariteitsgevoel bracht. We konden er samen voor zorgen zoveel mogelijk levens te redden. Eens dat gevaar weg of minder imminent lijkt, wordt dat overlevingsinstinct on hold gezet. Dat de mens een instinctieve aversie heeft voor imminent gevaar zou het artsenkind in zijn beslissing tot sluiten van bepaalde beroepscategorieën, in plaats van minstens te openen maar met restricties, toch moeten meenemen, niet?

Maar dan is er ook dit: "Frank Vandenbroucke behaalde in 1978 een licentiaatsdiploma in de Economische Wetenschappen aan de Katholieke Universiteit Leuven, waar hij al in 1974 de eerste studentencursus marxistische economie hielp mee organiseren. Hij trad toe tot het nationaal bestuur van de Trotskistische Revolutionaire Arbeidersliga (RAL), een voorloper van de Stroming voor een Antikapitalistisch Project (SAP)." Voor zij die, in tegenstelling tot onze minister, Trotsky niet kennen en er dus ook geen fan van kunnen zijn, even een verduidelijking:

Lev Davidovich Bronstein (7 november [OS 26 oktober] 1879 - 21 augustus 1940), beter bekend als Leon Trotski (/ ˈtrɒtski /), was een Russische marxistische revolutionair, politiek theoreticus en politicus. Ideologisch gezien een communist ontwikkelde hij een variant van het marxisme die bekend staat als het trotskisme. Eén van zijn stokpaardjes is de Permanente Revolutie: de strategie van een revolutionaire klasse die haar eigen belangen onafhankelijk en zonder compromissen of alliantie met tegengestelde delen van de samenleving nastreeft. Trotski's permanente revolutie is een verklaring van hoe socialistische revoluties konden plaatsvinden in samenlevingen die geen geavanceerd kapitalisme hadden bereikt.

Naïviteit kan een voordeel zijn, maar in deze, en met deze achtergrond van onze minister van gezondheid in het achterhoofd, is de probaliteit op het doorsijpelen van communistische theorieën een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, toch?

Inmiddels zakt de moraal steeds verder onder het vriespunt. Velen die het al maanden verplicht met 70 procent van hun inkomen moeten doen. Er zijn mensen die hun zorg uitgesteld zien. Hun lijden wordt meedogenloos verlengd. Studenten die hun studies opgaven. Al hun slaagkansen zonder scrupules in het leven weggenomen. Burn-outcijfers die ons toch zouden moeten te alarmeren. Een significante stijging van het aantal leefloonaanvragen en de verwachting van een tsunami aan faillissementen doen zelfs de ministers van economie, en al helemaal niet de oppositie, niet meer filibusteren in niet één parlement. Alles vanuit een collectief doel. We willen vermijden dat er veel mensen overlijden aan corona.

Maar nu het duidelijk is dat we wellicht nog lang niet af zijn van de ellende begint dat solidariteitsgevoel te slinken. Sommige mensen zullen dat fenomeen omschrijven als egoïsme. Maar hoe kan je bijdragen tot de samenleving als je niet goed in je vel zit en met een kop vol zorgen rondloopt?

Dan zeggen wij, een audit is noodzakelijk en urgent. Het is niet uit louter opportunisme dat viruswaanzin in beroep gaat tegen de uitspraak in kortgeding. Wat Knack ook mag beweren.

Viruswaanzin vraagt de aanstellingen van neutrale experten om deze evaluatie objectief uit te voeren. Als je als ministers van gezondheid een contract voor de toekomst afsluit met de burgers dan mag en moet die haar due diligence met correcte data kunnen uitvoeren. Enkel met een wetenschappelijke toetsing kunnen we argumenten à charge en à décharge opbouwen in een eventueel eerlijk proces over de covid-19 governance.

Volgende zal daarbij zeker één van de hot topics worden: al 10 maanden sluiten we kwetsbare ouderen af van de maatschappij om ze te beschermen tegen deze ziekte. Uit cijfers van het socialistische ziekenfonds Bond Moyson blijkt evenwel dat bewoners gemiddeld 2,9 jaar in een woonzorgcentrum verblijven. Bijna de helft van de mannen (47,2%) verblijft er minder dan één jaar, voor vrouwen is dat 28,9%. De mediane verblijfsduur bedraagt 2 jaar. Dit betekent dat voor een helft van de bewoners het woonzorgcentrum hoogstens twee jaar hun laatste thuis is.

Grof gesteld wil dit zeggen dat het best zou kunnen dat we die mensen elke vorm van redelijk normaal verblijf (met de hele familie op bezoek op hun verjaardag bijvoorbeeld) ontnemen. En dat ze; wanneer dat weer kan, al overleden zijn aan een andere doodsoorzaak dan corona. Goed voor de statistieken, maar behoorlijk hypocriet (en cynisch). Regelrecht onmenselijk om zo je laatste levensmaanden te moeten doorbrengen. We vragen aan die mensen om te stoppen met leven om maar niet te moeten sterven aan corona. Dit terwijl we (en al zeker een kind van artsen) heel goed weten dat het leven geen (eeuwig) rekbare commodity (voor Alexander: grondstof) is.

"We moeten hard voor onszelf zijn". "Den blok erop!". Het zijn credo's die illustreren hoe meedogenloos onze minister van gezondheid in zijn bewaken van leven kan zijn. Ken echter uw pappenheimers en besef dat enig politiek opportunisme ook in dergelijk discours niet ver weg is. Ja, Frank Vandenbroucke is een politicus met vele levens. Zo werd hij in 1999 door Guy Verhofstadt aangesteld tot federaal minister van Sociale zaken en Pensioenen, wat hij bleef tot in 2003. In deze hoedanigheid was hij onder andere verantwoordelijk voor de creatie van het Zilverfonds. Ironisch is wel dat het voornamelijk de huidige WZC-bewoners zijn die voor dat verdwenen fonds bijdragen hebben betaald...

Ondertussen ligt heel de maatschappij stil. Het zou best kunnen dat Trotsky-adepten dit de beste oplossing vinden. Echter er is ook de these van long covid, of de langetermijnimpact van de ziekte. Misschien is die impact zo groot dat de samenleving stilleggen het slimste is. Maar we geloven niet dat Frank Vandenbroucke de actuele covidcijfers naast de cijfers van de langetermijnimpact van de maatregelen op onze maatschappij legt. Wij hebben in ieder geval niet de indruk dat hij mensenlevens en gezondheid afweegt tegenover maatschappelijke impact: i.e. de economie, de kosten, de mentale gezondheid van mensen die straks onze welvaart opnieuw moeten opbouwen.

We moeten dat ethische debat voeren om ook na de crisis verder te kunnen met onze maatschappij. Herinner u de WZC bewoners die tijdens hun laatste dagen in een lijkzak werden geplaatst. Efficiëntiemaximalisatie in corpusmanagement noemde een kille begrafenisondernemer dit moederziel alleen heengaan. Bij een ethisch debat over euthanasie, abortus of bijvoorbeeld tijdelijk afnemen van het recht op kinderen, schieten we in een reflex die het debat onmogelijk maakt. Dit onmenselijken van het stervensproces in de covidcrisis zal bij een debat over hoever we mogen gaan om mensenlevens te redden niet anders zijn. Het is ook een erg onwezenlijk onderwerp, want we hebben allemaal dierbaren die we niet willen verliezen. Eénieder die ooit al mee heeft moeten beslissen over verder behandelen van vader of moeder of niet zal beamen dat toen beslissingen eerder vanuit de emotie en niet de ratio kwamen.

Ook in het onderwijs zien we de subjectieve invloeden van Frank Vandenbroucke. opnieuw een flashback. In de Regering-Verhofstadt II werd hij in juli 2003 minister van Werk en Pensioenen. Na de Vlaamse verkiezingen van 13 juni 2004 maakte hij de overstap naar de Vlaamse Regering, waarin hij viceminister-president en minister van Werk, Onderwijs en Vorming werd. Echter in het voorjaar van 2006 kreeg zijn onderwijsbeleid scherpe kritiek van studenten en personeel naar aanleiding van zijn voorstel voor een resultaatsgebonden financiering van het hoger onderwijs. Critici vrezen dat deze maatregel een afbouw van de democratisering van het hoger onderwijs betekent en bovendien nefast zal zijn voor de kwaliteit van het onderwijs in universiteiten en hogescholen. Dat de door de minister van gezondheid verplichte mondmaskers het concentratievermogen verminderen op school is geen nieuwigheid. Dat tevens de pedagogische kwaliteit van universiteiten en hogescholen op afstand sterk wordt aangetast voelt als een wandeling door Memory Lane.

Onze samenleving, de economie, de samenhang en de mentale gezondheid kan dit niet nog eens maanden rekken zonder verregaande gevolgen. We hebben nood aan een duidelijke grens in tijd en impact. We hebben nood aan een navigator die data naast elkaar legt en zo objectief als een gps steevast voor de kortste weg kiest. We mogen hopen dat ook het Hof van Beroep de urgentie inziet voor het aanstellen van erudiete experts die toetsen in hoeverre de maatregelen het resultaat zijn van wetenschappelijke evidenties, wars van enig politiek idealisme.