In de UK begint de politiek langzaam maar zeker op zijn grondvesten te daveren. Oorzaak zijn de “Lockdown Files”. De Britse online krant “The Telegraph” heeft de hand kunnen leggen op meer dan 100.000 whatsapp berichten op regeringsniveau. Berichten tussen de toenmalige minister van volksgezondheid, Matt Hancock, regeringsleden, wetenschappers en hoge ambtenaren. Het beeld is ontluisterend.
De politiek werd gedreven door de carrièreplannen van Matt Hancock. In één van de tweets pronkt hij met een advies waarin staat dat hij zijn carrière naar een “hogere liga” kan brengen met dit virus. Als hij maar keihard optreedt. Dat vertaalt zich dan in de moedwillige verspreiding van angst en schuldgevoelens onder de bevolking. Om de neuzen in dezelfde richting te duwen zijn angst en schuldgevoelens en prima middel. Zo worden de mensen volgzaam. Hoewel de maatregelen almaar wijzigen, moeten de mensen gedwee meedoen. Dus: “Frithten the pants off everyone” is de boodschap. Vrij vertaald: iedereen de stuipen op het lijf jagen. Met een nieuwe variant bijvoorbeeld. Op dat ogenblik nog maar 2 dagen bekend, maar al onmiddellijk een aanleiding om er de bevolking schrik mee aan te jagen.
Die keiharde lijn wordt mee gedragen door Simon Case, een hoge ambtenaar die volop meedoet aan de verspreiding van angst en actief konkelt om ministers uit te sluiten uit vergaderingen als ze tegen nieuwe maatregelen zijn. Opvallend hoe dat overeenkomt met de manier waarop bij ons Marc Van Ranst er is in geslaagd om Lieven Annemans buiten te werken. Het leidt ook tot interne scheldpartijen waarbij de vakbonden van het onderwijs ervan beschuldigd worden om niet te willen werken, tegenstanders “wankers” worden genoemd en ervan worden beschuldigd om het virus te willen verspreiden. Waar hebben we dat nog gehoord.
“Volg de wetenschap”, blijkt een totale fictie te zijn geweest. De wetenschap werd totaal niet gevolgd. De adviezen op zich waren al gebaseerd op los zand. Nog versterkt door het buikgevoel en politiek gespin. Als het voorstel van een mondmaskerplicht op scholen op tafel komt, dan is iedereen het erover eens dat die mondmaskers niets bijbrengen. Van wetenschappers tot de politici zelf. Maar omdat intussen de Schotse premier al zo’n verbod heeft uitgevaardigd, wil premier Johnson niet onderdoen voor de strenge schotten. Hij is bang dat de publieke opinie hem daarop gaat afrekenen. Dus komt daags nadat iedereen vaststelde dat die mondmaskers niet hielpen, er toch een mondmaskerplicht op de scholen.
De maskerplicht in het algemeen komt er niet omdat de maskers zo goed werken. Ze zijn zich in de Britse regering zeer bewust van het echte doel van die maskers: de manipulatie van de bevolking. Zoals Erica Vlieghe zich ooit op Ter Zake liet ontvallen. Met de maskers tonen we aan elkaar hoe erg het virus wel is. Het is een middel bij uitstek om de mensen angstig en volgzaam te maken. Om hen een schuldgevoel te geven omdat ze andere mensen kunnen besmetten. De hele bevolking werd op die manier psychologisch gemanipuleerd door de regeringen om te doen wat “moest”: de maatregelen volgen.
Maar welke maatregelen dan wel precies? De “wetenschappelijke consensus” blijkt ook op beslissingsniveau niet te hebben bestaan. De UK is het centrum van de wetenschappelijke wereld als er aankomt op infectieziekten. Molenberghs en Van Ranst hebben bij herhaling verwezen naar o.a. de studies van het Imperial College. Wel, zelfs in dat land blijkt er van een wetenschappelijke basis of een wetenschappelijke consensus totaal geen sprake te zijn geweest. Integendeel. Beslissingen werden genomen, bewust, op basis van foute voorspellingen. Wanneer de tweede lockdown op tafel kwam belegde premier Johnson een spoedvergadering met professor Carl Heneghan (Oxford, evidence bases medicine). Een prof gespecialiseerd in de bewijsvoering die de basis zou moeten uitmaken van de geneeskunde. Het team van Heneghan had ontdekt dat de voorspelling die de grond vormde voor de lockdown al 3 weken oud was, en totaal verkeerd. Zoals zoveel voorspellingen, ook hier bij ons.De curve zat er maar liefst met een factor 4 naast. Het aantal doden lag dus 4 keer lager dan de theoretische basis van de tweede lockdown. Heneghan, die naast prof een practiserend arts is, kwam juist van een zeer zieke patiënte in een woonzorgcentrum. Nadat hij Johnson had ingelicht over deze fatale vergissing, gebeurde er gewoon … niets. De lockdown ging gewoon door zoals hij op tafel lag. Johnson was bang dat de publieke opinie het hem niet in dank zou afnemen mocht deze keiharde lockdown niet doorgaan. Om dezelfde reden werd die lockdown ook niet in tijd beperkt.
Waren er in de voorgelogen “wetenschappelijke consensus” nog andere experten die tegenpruttelden, à la Annemans? Jazeker. Ene Sir Jeremy Farar, lid van Sage, de Britse versie van Celval en de GEES bij ons. Een gewezen professor bij Oxford gespecialiseerd in tropische ziekten en een wereldvermaarde expert in infectieziekten. Verbonden aan de WHO zelf. Diverse keren had hij intern en publiek gewezen op totaal verkeerde maatregelen. De minister van volksgezondheid Matt Hancock schrijft over hem: “We moeten een strategie hebben om Jeremy Farar te behandelen. Hij is totaal van het pad, een volstrekte schreeuwer, die weinig respect geniet bij ernstige wetenschappers. Heeft hij ons benaderd voor zijn contacten met Ridge? Hij moet ofwel binnenin de tent aan onze kant, ofwel buiten en commentaar geven. Hij heeft intern geen toegevoegde waarde.” En in een ander bericht: “Kunnen we hem ontslaan? Dit is totaal onaanvaardbaar.” En nog: “Brengt hij iets bij aan SAGE? Ik heb hem nog nooit iets zinsvol horen zeggen.” Wie niet in het kamp van de strenge maatregelen zat, werd gewoon afgeschilderd als een idioot. Ook al ging het over een wereldberoemde professor met een smetteloze reputatie. Die behandeling viel ook te beurt in andere landen aan o.a. Ioannidis, Bhattacharya, Kulldorff, Raoult, Homburg en tal van andere wetenschappers die het niet eens waren met het beleid.
Tijdens de tweede lockdown was het overal in de mode met een beschuldigende vinger te wijzen naar de “lockdownfeestjes”. Mensen die de regels niet volgden en die hoogstpersoonlijk verantwoordelijk zouden zijn voor de hogere cijfers en het feit dat er nu een lockdown moest komen. Zie ook hier de manier waarop professor Lieven Annemans bij ons werd afgeschilderd. Annemans werd misbruikt om als voorbeeld te dienen voor de verspreiding van schuldgevoelens. Hij was verantwoordelijk voor de tweede golf. Geen Belg die daar ook nog verantwoordelijk voor wilde zijn. De Britse regering lag in dezelfde lijn en vroeg de politie om strenger op te treden. Zoals bij ons was een deel van die politie niet bijzonder opgezet met deze marsorder. Immers vonden nogal wat dienaars dat de burgerrechten te veel in het gedrang komen. Politiemensen gaan meestal bij de politie vanuit de gedachte dat ze een edele functie hebben ter bescherming van de rechten van de mensen. Ook hier in België hebben we herhaaldelijk gezien hoe de politiediensten de maatregelen bewust niet perfect lieten naleven omdat het gewoon onmenselijk was om dat te doen. Maar vier dagen na deze marsorder, hielden ze in Downingstraat 10 een gezellige bijeenkomst op regeringsniveau. Gezellig allemaal rond de tafel met een paar behoorlijke flessen prosecco en bier. Boris Johnson zei ooit: “Als ik 80 jaar oud zou zijn en men zou vertellen dat ik moest kiezen tussen het vernietigen van de economie of het risico lopen op een ziekte waarvan de kans 94 procent is dat ik hem zou overleven, zou ik wel weten wat ik zou verkiezen.” Ze wisten op regeringsniveau drommels goed wat er aan echt aan de hand was.
En wat nu? Toen de tegenstanders van de maatregelen zeiden en schreven wat er nu te lezen valt in deze berichten, werden zij uitgescholden voor “wappies”, “idioten”, “gepatenteerde onnozelaars”, “complotdenkers” en veel meer. Dat blijkt nu zonder meer een poging te zijn geweest om de waarheid toe te dekken. Dat moet worden rechtgezet.
Wat met de grote media die zich zowat zonder voorbehoud achter dit groteske beleid hebben gezet? Ook dat moet worden rechtgezet.
Wat in ons land? Hoe ging het er aan toe in België? Hier hadden we dezelfde maatregelen als in de UK. We keken gewoon af wat er daar en in Frankrijk gebeurde. Inderdaad hebben o.a. Molenberghs, Van Ranst, Van Gucht en Van Damme herhaaldelijk gewezen naar de studies en de maatregelen van de Britten. Neil Ferguson was het grote voorbeeld. Ook aangehaald bij herhaling door de Belgische regering. Bij ons was de tegenstand bijzonder miniem, wellicht. Niemand durfde gewoon tegen het strenge beleid in te gaan. Geen enkele parlementair, behalve Jean Marie Dedecker, had voldoende leiderschap en verstand in huis om kritiek te geven. Ook het Vlaams Belang niet, hoewel ze nu wel de blaaskaak kunnen uithangen. Ook de NVA niet, die in de Vlaamse regering de maatregelen gewoon klakkeloos volgde, en er in het federaal parlement uiteindelijk ook tegen is gaan protesteren. Zodra ze bijna achter de rug waren en de publieke opinie was gekeerd. Terwijl in Vlaanderen het beleid gewoon werd verdergezet, zoals in de federale regering.