Australië en Nieuw-Zeeland. Ooit zo geroemd door de zero-covid adepten. Het aantal doden is er nooit zo hoog geweest. In Nieuw-Zeeland intussen 6.400 en elke dag komen er 25 doden bij. Op 5 miljoen inwoners. In Australië intussen 11.300 doden, en zo’n 70 doden per dag. Ondanks de vaccinatiegraad van bijna 90 % in Australië. Na 2 jaar van strenge lockdowns worden beide landen opnieuw gedomineerd door de dagelijkse coronacijfers. De Australische eerste minister liet deze week weten dat er geen sprake is van de terugkeer naar de lockdownperiode. In Australië hebben ze intussen de grote collaterale schade gezien, vooral bij de jeugd. Premier Anthony Albanese wijst er ook op dat de helft van de mensen zelfs het maskergebod dat hier en daar geldt, bijvoorbeeld op het openbaar vervoer, niet naleeft. “Gaan we de helft van de mensen in de gevangenis steken?”, vraagt hij zich luidop af.
Het strenge zerocovidbeleid is een totale illusie gebleken. Zelf in afwachting van het vaccin. De vaccins zijn er nu en de doden vallen toch. Of er minder vallen zal nog moeten blijken. In elk geval was dat niet de doelstelling. Nieuw-Zeeland en Australië wilden nul doden (NUL). Als we iedereen in een kelder opsluiten, dan kan zo’n doelstelling wellicht worden gehaald. Met een pak gevolgschade onder de vorm van doden door allerlei andere oorzaken, een aantasting van de globale volksgezondheid en de economie. Dat is niet eeuwig vol te houden. Daarna komen de doden toch. Dan zit de samenleving gewoon twee keer in de miserie.
Zodra de lockdowns iets minder streng zijn, zijn er onmiddellijk meer contacten in de samenleving. Dan nemen de infecties toe. Het uitgangspunt van de virologen, met name dat door de overheidsmaatregelen de kans op infecties daalt, zit wiskundig grondig fout. Als we namelijk veel meer contacten hebben dan we nodig hebben om 100 % kans te maken op infectie, dan helpt het reduceren van het aantal contacten niet (noodzakelijk). Pas als we zoveel contacten beperken dat we onder het aantal komen waarbij we quasi 100 % kans op infectie hebben, zal die kans echt dalen.
In Australië en Nieuw-Zeeland waren de lockdowns zo streng dat ze daar inderdaad het aantal contacten hebben teruggebracht tot onder het aantal waarbij er een kans van quasi 100 % is op infecties. Bij ons en in de VS was dat niet het geval. Met als resultaat dat er nauwelijks effect te zien was op de curves. Tussen de staten in de VS met strenge en minder strenge maatregelen was er haast geen verschil vast te stellen.
De ervaring van Nieuw-Zeeland en Australië toont nu aan dat zelfs een tijdelijke strikte lockdown niet de juiste politiek is. Zelfs niet in afwachting van het vaccin. De vaccins zijn er nu, en de doden vallen toch. Ook bij een mildere variant. Hoogstens zouden we dus de epidemie wat kunnen vertragen. Dat is dan de keuze om er nog veel langer last van te hebben met de collaterale schade als toemaatje.
Die verspreiding in de tijd heeft een nog bijkomend negatief kantje. Eéntje dat Neil Ferguson ooit min of meer heeft omschreven. De sterke natuurlijke immuniteit is er niet voor het hele leven, maar voor een periode van zowat een jaar. Werken naar een buffer van natuurlijke immuniteit vloekt dus met de spreiding van het virus op lange termijn. De kans is reëel dat er op lange termijn cumulatief meer viruscirculatie zal zijn dan op korte termijn. Omdat de kans groter wordt dat wie natuurlijke immuniteit had door de spreiding van het virus in de tijd, ook opnieuw geïnfecteerd raakt.
Zo zou het wel eens kunnen dat de uiteindelijke slotsom zal zijn dat de maatregelen niet alleen voor zinloze collaterale schade hebben gezorgd, maar uiteindelijk ook voor een nog grotere verspreiding en een nog groter aantal doden. Het zou niet de eerste keer zijn in de geschiedenis dat de paradox het menselijk bevattingsvermogen inhaalt.